درود
در این قسمت برای عزیزانی که در تور هند و یا تور گوا ثبت نام کرده اند ویا قصد سفر به کشور هند را دارند به بررسی غذاها و خوراک هندی می پردازیم.
در هند غذا بخش مهمی از فرهنگ مردم این کشور است و غذاهای هندی نیز مثل فرهنگ، جغرافیا و آب و هوای هند ، متفاوت است. مرد هند معتقدند غذا بر رفتار، روحیه و سلامت فرد تاثیر می گذارد. غذاهای هندی غنی و متنوعهستند و هر منطقه از هند غذاهای خاص خودش را دارد. آشپزی در کشور هند تحت تاثیر رسوم هندو و اسلامی و نیز سبک ها و اجزای آشپزی ایرانی، پرتغالی و بریتانیایی قرار گرفته است. چون طبق آیین هندو فقط خوردن گوشت گاو ممنوع است، به همین خاطر، بسیاری از هندوها گوشت گوسفند، خوک، مرغ و ماهی می خورند. در میان هندوها گیاه خواری نیز رواج دارد.
در اغلب غذاها در کشور هند بعضی مواد مهم، همیشه هست: ادویه، سبزی و محصولات لبنی مثل گی (کره ی تصفیه شده) و ماست. استفاده از ادویه های مختلف و تند مانند مرچ و کاری مشهورترین ویژگی آشپزی در هند است. ادویه هایی که معمولا در غذاهای هندی یافت می شود، عبارتند از: فلفل، شنبلیله، میخک، آنغوزه، دارچین، زرد چوبه، زنجفیل، هل و گشنیز که با مخلوط کردن این ادویه ها کاری های مختلف می سازند. ترشیجات مانند ترشی انبه و چتنی و دیگر چاشنی های تند در هند بسیار رایج است. مصرف چای یا قهوه نیز بسیار متداول است.
در جنوب هند ، اغلب مردم گیاه خوارند. حبوبات از قبیل عدس، نخود و انواع لوبیا منبع اصلی پروتئین غذای گیاه خوران هندی است و برنج، غذای اصلی آنهاست. غذاهای جنوب هند معمولا به صورت بریان یا آب پز تهیه می شوند و به ندرت چرب هستند. نارگیل یکی از اجزای اصلی غذاهاست و در تهیه ی همه ی انواع غذاها از سبزی های ادویه دار و خورش های غلیظ گرفته تا غذاهای دال و پنکیک برنجی (دوسا) به کار می رود. تهالی یکی از غذاهای معروف جنوب هند است و طرفداران زیادی دارد که از برنج و ادویه هایی با طعم و مزه مختلف تهیه می شود. این غذا در شهر در ظرف های بزرگ روی میز می آورند و در روستاها بر روی برگ موز می خورند. ضرب المثلی هندی می گوید: بگذار از تهالی دستپخت تو بخورم تا بگویم چگونه آدمی هستی. هندی ها معتقدند آشپزی که تهالی را درست می کند، باید از روح و جان خود در آن مایه بگذارد و اگر آدم نیک سرشتی نباشد، غذایی خوبی تهیه نخواهد کرد.
اغلب مردم هند ، غذاهای پر ادویه و تند را دوست دارند ولی تندی غذاهای جنوب هند در سراسر کشور زبانزد است. در شمال هند ، گوشت بیشتر مصرف می شود و با وجودی که مصرف برنج زیاد است، گندم غذای اصلی است و به صورت نان های ورقه ای و مسطح که در تابه می پزند، مصرف می گردد (چاپاتی و روتی). غذاهای سرخ شده در شمال هند ، بیشتر از جنوب هند رایج است و ادویه ی کاری، خوراک عدس، شیر دلمه شده و چانتی (نوعی چاشنی تند مزه) تقریبا در تهیه ی انواع غذاها به کار می رود.
مردم هند به شیرینی علاقه زیادی دارند و به ویژه به دسرهایی که از لبنیات و شیر تهیه شده و نارگیل، گلاب، گردو، بادام و فندق خرد شده یا دارچین به آنها افزوده شده باشد؛ مانند: راساگولا، گلاب جامون، راسامالایی، شاهی تکرا، کولفی و خیر.
بسیاری از مردم هند عادت دارند بعد از غذا برگ تنبول بجوند. برگ تنبول را که پان می نامند، به دور دانه های خرد شده ی تنبول، پوره ی لیمو و ادویه های خاص پیچیده و به آهستگی می جوند. جویدن تنبول، دهان را قرمز رنگ می کند. هندی ها یه شکل سنتی برای مصرف غذا روی زمین می نشینند و به جای کارد و چنگال از انگشتان دست راست خود استفاده می کنند. در جنوب هند بسیاری از افراد ترجیح می دهند غذایشان را به جای بشقاب، در برگ موز صرف کنند؛ ولی در شمال هند ، استفاده از بشقاب رایج است.
مرکز تخصصی تور هند در ایران در این قسمت به بررسی جشن ها در کشور هند برای عزیزانی که در تور هند ثبت نام کرده اند می پردازد.
اعیاد هندوها مانند طبقات و پیروان آن، متنوع و گوناگون است و می گویند عدد آن به هفتاد عید و جشن می رسد. معروف ترین و قدیمی ترین اعیاد هندو، عید هولی Holi است مردم هند در اول بهار، سه شبانه روز به شادی و جشن می پردازند. آنان آب معطر آمیخته به رنگ قرمز و زرد بر یکدیگر می پاشند و پیشانی را به علامت سرخ و زرد و بنفش می آرایند. ایام این عید در ماه مارس در شب های بدر است. گانش چاتورتی Ganesh chaturthi جشنی است، که در هند برای گرامیداشت برای خدایی که سر فیل دارد و بسیار محبوب است، برگزار می شود ؛ بوداجایانتی Buddha Jayanti که در آن تولد بودا را جشن می گیرند ؛ دیوالی Diwali که جشن چراغ ها برای راهنمایی راما در راه بازگشت به خانه است، پونگل Pongol جشن تامیل ها در پایان فصل برداشت محصول و جانماشتامی Janmashtami که در آن تولد کریشنا را جشن می گیرند، از دیگر اعیاد مهم کشور هند است.
دولت هند ایام مقدس مسلمانان هند را نیز به رسمیت شناخته و ادارات دولتی را تعطیل می کند. این ایام عبارتند از : روز عاشورا ( روز دهم محرم)، عید فطر، عید قربان، ایام میلاد نبی اکرم (ص) که برای اهل سنت، روز دوازدهم ربیع الاول و برای شیعیان، روز هفدهم ربیع الاول است. در ماه رمضان مسلمانان در هند شب ۲۷ رمضان را به عنوان شب قدر، شب زنده داری می کنند. مسیحیان هند نیز مثل دیگر مسیحیان، عید میلاد مسیح و عید پاک و دیگر اعیاد مرسوم را جشن می گیرند. جامعه ی سیک ها اعیاد هندو را و عینا مانند سایر طبقات برهمنی، آن اعیاد را رعایت می کنند. به علاوه، روز تولد گرونانگ – موسس مذهب سیک – و همچنین روز تولد گروگوویندسینک ( آخرین گرو) تعطیل و مراسم جشنی بر پا می کنند. در هند ، چند روز نیز مختص پارسیان است، که از آن بین می توان به پتینی در ماه سپتامبر، عید نوروز در اول فروردین، جشن نوزدهم فروردین ( که مانند سیزدهم فروردین در ایران است)، جشن خرداد ( که روز تولد زرتشت است ) و جسن کبیسه ( ۵ روز آخر هر سال) اشاره کرد.
مرکز تخصصی تور هند در ایران خود را ملزم می داند که با ارائه مطالب و دانستنی های کافی درباره کشور پهناور هند به عزیزانی که در تور هند ثبت نام کرده اند، پیش آگاهی لازم را ارائه کند . بنابراین در این قسمت به بررسی پرچم کشور هند می پردازیم.
هر چند مردم هند در زندگی انفرادی و انزوا از سایر ملل متمایز هستند و مذهب هندو و اعتقاد به سیستم اصناف و طبقات، آنها را به تنهایی و دوری از معاشرت ناگزیر ساخته است، ولی زندگی اجتماعی و انس و الفت که از خصایص طبیعت بشری هست، در هند از دیر باز، آدابی ایجاد کرده که تا امروز معمول و متداول بوده است. در شهر و روستا، معابد هندوان، جایگاه تجمع و محل تلاقی و برخورد اجتماعی ایشان است. در معابد هند است که مسائل مذهبی و مشکلات محلی را حل و فصل می کنند. در حقیقت، معابد، میعادگاه و محل ملاقات مردم هند است و حتی پسران و دختران جوان در آنجا مقدمات ازدواج خود را فراهم می کنند. در این معابد است که مجالس جشن و ضیافت محلی و انواع بازی ها و تفریحات و نمایش ها برگزار می شوند.
سالی یک بار در هر معبد، جشن بزرگی به نام خدای آن پرستشگاه برپا می شود و جماعت کثیری از اهل محله، یا از محلات مجاور در آن جشن شرکت می کنند و با انواع خوراکی ها و شیرینی ها و شربت های خنک پذیرایی می شوند. قاعده ی مهمانی و مهمان نوازی از سنن قدیم هند است. در هر مجلسی، مهمان محترم را به حمایلی مزین می سازند، یعنی حلقه ای از گل و یا گلابتون و گاهی از و سیم ساخته و بر دوش او می اندازند. این همایش که به هندی سهیرایاهار گفته می شود بزرگ ترین علامت تشخص و احترام است که از طرف میزبان به میهمان تقدیم می شود. در هند هر هندو در هر سال برای هم وطنان و بزرگان محل خود چند ضیافت بزرگ برگزار می کند.
این مهمانی ها در مجلس عروسی که آن را شادی می گویند، به حد کمال می رسد. مجالس عروسی در خانه عروس برگزار می شود که در آنجا خانم ها عروس را با گل و جواهر زینت و آرایش می کنند و هر قدر که عروس به زر و زیور و جواهرات آراسته تر باسد، محترم تر است. ازدواج و مراسم در هند ، ویژگی خاص خود را دارد؛ از جمله جهیزیه ی عروس که پول یا جواهری است که خانواده ی عروس به داماد می پردازند. مسایل ازدواج از جمله مورد فوق، مشکلاتی را نیز به همراه دارد. از آنجا که در خانه های مردم هند – هندو و مسلمان – کمتر صندلی دیده می شود، در تمام مجالس هندی – چه رسمی و چه غیر رسمی – میهمانان بر روی قالی یا حصسر می نشینن و مشغول گفتگو می شوند. همچنین خانواده ها کمتر روی حصیر یا تشک و یا بر روی زمین می خوابند و چون زمین، مرطوب و حشرات، فراوان است اغلب بر روی تخت هایی که با نوار های کتانی یا گونی و پنبه دوخته می شوند و کات یا چهارپایی نام دارد، می خوابند.
مرکز تخصصی تور هند در ایران خود را ملزم می داند که با ارائه مطالب و دانستنی های کافی درباره کشور پهناور هند به عزیزانی که در تور هند ثبت نام کرده اند، پیش آگاهی لازم را ارائه کند . بنابراین در این قسمت به بررسی پرچم کشور هند می پردازیم.
به موجب قانون اساسی هند ، پرچم ملی این کشور از سه نوار مساوی به رنگ های زعفرانی، سفید و سبز تشکیل می شود. در وسط نوار سفید، نقش چرخی موسوم بهدهارماچکرا وجود دارد که از ستون تاریخی شهر سارنات بنارس اقتباس شده است. رنگ این چرخ، سرمه ای است و ۲۴ شعاع دارد. در سال ۱۹۲۱ که کمیته ی عمومی حزب کنگره در شهر بیزوادا در آندراپرادش، با ریاست مهاتما گاندی تشکیل شده بود، جوانی از اهالی آن ولایت به نام پینگالی ونکایا ، پرچمی مرکب از دو رنگ قرمز و سبز ساخته و به نشانی دو عنصر هندو و مسلمان تقدیم گاندی کرد. وی آن را پسندید و یک قسمت دیگر به رنگ سفید به آن افزود که نماینده ی سایر مذاهب هند باشد و چرخ را هم نقش آن قرار داد که رمز حرکت و ترقی است. در سال ۱۹۳۱، وقتی که کمیته عمومی حزب کنگره ، این پرچم را پرچم ملی کشور قرار داد، تصریح کرد که این رنگ ها ربطی به مذهب ندارد، بلکه رنگ زعفرانی، علامت شجاعت، سفید علامت صدق و صلح و سبز نشانه ی ایمان است.
همچنین لازم به ذکر است “دارما چاکرا” (نماد وسط پرچم هند ) نمادی باستانی در آیین بوداست که توسط “آشوکا پادشاه” بزرگ سده ۴ (پیش از زایش مسیح) به عنوان “گردونه قانون” بهره گیری می‌شده است و اکنون فرتور این گردونه به رنگ سرمه‌ای قرار دارد.
“۲۴ پره آشوکا چاکرا” بر پایه مذهب هندو بدین نماد و معنا هستند:
۱- عشق
۲- دلاوری
۳- شکیبایی
۴- آرامش و آشتی جویی
۵- بزرگواری (واژه ضد زن معادل = جوانمردی)
۶- نیکی
۷- وفاداری
۸- مهربانی
۹- از خود گذشتگی
۱۰- کنترل بر خویشتن
۱۱- از خود گذشتگی
۱۲- راسیتنگی (صداقت)
۱۳- راستگویی
۱۴- دادگری
۱۵- مهربانی (رحمت)
۱۶- نمک شناسی
۱۷- فروتنی
۱۸- همدلی
۱۹- همدردی
۲۰- دانش مینویی (معنوی)
۲۱- ارزشهای اخلاقی
۲۲- خرد مینویی (معنوی)
۲۳- ترس از خدا
۲۴- ایمان و باور و امیدواری
مرکز تخصصی تور هند ( سفر به هند ) در ایران با در اختیار داشتن کاملترین بانک اطلاعاتی درباره کشور هند در این قسمت به بررسی مکتب اشرام در هند برای عزیزانی که علاقمند به این مبحث می باشند می پردازد
همانطور که در قسمت های قبلی اشاره کردیم، هند سرزمین ادیان مختلف و به تعبیری، موزه ی ادیان انسانی است. هند همیشه در اذهان جهانیان به عنوان سرزمین ماوراء الطبیعه ها و قدرت های فوق انسانی مشهور بوده است. کلمه مرتاض همیشه با هند ، عجین بوده و عملیات محیر العقول مرتاض یاد آور توانمندی های روحی و روانی انسان ها است. چنین مکاتبی هنوز در هند وجود دارند و بسیاری از غیر هندی ها را هم به خود جلب نموده اند که از میان آن در هند می توان به مکتب اشرام را نام برد.
فلسفه ی این مکتب در هند ، سوق دادن روح و روان انسان به سمت قدرتی خارق العاده است و در هند طرفداران آن در گذسته فقط در جنگل های انبوه بنگال و قسمتی از جنگل های هند و یا بر قله کوه ها دیده می شدند، ولی امروزه اشرام به درون شهرها و نقاط متمدن نیز راه یافته است. در هند جنوبی بسیاری از طرفداران این مسلک و سنت را می بینیم که رهبری برای خود دارند و آنچه او می گوید، چون وحی مـُنزل اجرا می کنند. آنها مدام راما را یاد می کنند و از او طلب مغفرت می نمایند
هر انچه را که به رهبرشان مربوط شود، مقدس می دانند و حتی اگر محل سکونت او بالای کوهی باشد، آن کوه نیز مقدس می شود و به قدری به عقاید خود پایبند هستند که حتی رهبرشان با القای روحی می تواند بیماری هایشان را شفا بخشد.
از میان رهبران آنها سری ساتیاسای بابا از معروف ترین آنهاست و قدرت تله پاتی و بهبود دهنده ی وی، زبانزد معتقدانش است. مکتب اشرام در هند در اولین قدم، طرفداران خود را با یوگا آشنا می سازد و سعی می کند تا از این راه، آرامش و سکونی در ایشان ایجاد کند؛ آن وقت، مرحله ی تنهای را برای آنها توصیه می کند که می بایست مدت های مدید، در اطاقی تنها بماند و به تفکر بپردازد. عبادت و امید بستن به خدا اولین عنصر وجودی آنهاست و به مرور از آنچنان قدرت القایی برخوردار می شوند که به گفته خودشان جسم را فراموش می کنند و از آن فراتر می روند. آنها خود را عاشق جنبندگان می دانند. همگی آنان گیاه خوار و از دخانیات و الکل به شدت گریزانند. طرفداران این مکتب در معابد خود گرد هم می آیند و با کمترین مواد غذایی، گرسنگی خود را رفع می کنند. شرکت در بحث و گفتگو، کلاس های مخصوص فلسفه، یوگا، موسیقی و آموزش پزشکی، از کارهای اصلی آنان به شمار می رود.