مرکز تخصصی تور هند در ایران خود را ملزم می داند که با ارائه مطالب و دانستنی های کافی درباره کشور پهناور هند به عزیزانی که در تور هند ثبت نام کرده اند، پیش آگاهی لازم را ارائه کند . بنابراین در این قسمت به بررسی پرچم کشور هند می پردازیم.
هر چند مردم هند در زندگی انفرادی و انزوا از سایر ملل متمایز هستند و مذهب هندو و اعتقاد به سیستم اصناف و طبقات، آنها را به تنهایی و دوری از معاشرت ناگزیر ساخته است، ولی زندگی اجتماعی و انس و الفت که از خصایص طبیعت بشری هست، در هند از دیر باز، آدابی ایجاد کرده که تا امروز معمول و متداول بوده است. در شهر و روستا، معابد هندوان، جایگاه تجمع و محل تلاقی و برخورد اجتماعی ایشان است. در معابد هند است که مسائل مذهبی و مشکلات محلی را حل و فصل می کنند. در حقیقت، معابد، میعادگاه و محل ملاقات مردم هند است و حتی پسران و دختران جوان در آنجا مقدمات ازدواج خود را فراهم می کنند. در این معابد است که مجالس جشن و ضیافت محلی و انواع بازی ها و تفریحات و نمایش ها برگزار می شوند.
سالی یک بار در هر معبد، جشن بزرگی به نام خدای آن پرستشگاه برپا می شود و جماعت کثیری از اهل محله، یا از محلات مجاور در آن جشن شرکت می کنند و با انواع خوراکی ها و شیرینی ها و شربت های خنک پذیرایی می شوند. قاعده ی مهمانی و مهمان نوازی از سنن قدیم هند است. در هر مجلسی، مهمان محترم را به حمایلی مزین می سازند، یعنی حلقه ای از گل و یا گلابتون و گاهی از و سیم ساخته و بر دوش او می اندازند. این همایش که به هندی سهیرایاهار گفته می شود بزرگ ترین علامت تشخص و احترام است که از طرف میزبان به میهمان تقدیم می شود. در هند هر هندو در هر سال برای هم وطنان و بزرگان محل خود چند ضیافت بزرگ برگزار می کند.
این مهمانی ها در مجلس عروسی که آن را شادی می گویند، به حد کمال می رسد. مجالس عروسی در خانه عروس برگزار می شود که در آنجا خانم ها عروس را با گل و جواهر زینت و آرایش می کنند و هر قدر که عروس به زر و زیور و جواهرات آراسته تر باسد، محترم تر است. ازدواج و مراسم در هند ، ویژگی خاص خود را دارد؛ از جمله جهیزیه ی عروس که پول یا جواهری است که خانواده ی عروس به داماد می پردازند. مسایل ازدواج از جمله مورد فوق، مشکلاتی را نیز به همراه دارد. از آنجا که در خانه های مردم هند – هندو و مسلمان – کمتر صندلی دیده می شود، در تمام مجالس هندی – چه رسمی و چه غیر رسمی – میهمانان بر روی قالی یا حصسر می نشینن و مشغول گفتگو می شوند. همچنین خانواده ها کمتر روی حصیر یا تشک و یا بر روی زمین می خوابند و چون زمین، مرطوب و حشرات، فراوان است اغلب بر روی تخت هایی که با نوار های کتانی یا گونی و پنبه دوخته می شوند و کات یا چهارپایی نام دارد، می خوابند.